فصل چهارم - جلوگیری از آتش سوزی و مبارزه با حریق
ماده 17:در هر سالن كار به تناسب تعداد كارگران باید درهای یك طرفه‌ای كه به خارج باز شوند بنام درهای نجات وجود داشته باشد و درهای مزبور به راهروها و یا معابر خروجی ساختمان منتهی شوند.
ماده 18:درهای خروجی نجات هیچوقت نباید قفل باشد و باید به‌وسیله علایم و یا چراغهای مخصوصی از داخل مشخص باشد.
ماده 19:كلیه پلكان‌ها و پاگردها در ساختمان‌های بلندتر از دو طبقه (طبقه اول 5 متر و سایر طبقات هر كدام 4 متر محاسبه می‌شود) باید با مصالح ساختمانی نسوز ساخته شوند.
ماده 20:درهایی كه به طرف پلكان باز می‌شود باید لااقل فاصله‌ای به اندازه عرض در تا نخستین پله برای توقف داشته باشد.
ماده 21:در كارگاه‌هایی كه بیشتر احتمال بروز حریق می‌رود باید وسایل مخصوص اعلام خطر (آژیر) بكار رود به‌طوری‌كه در تمام محوطه كار اعلام خطر شنیده شود.
ماده 22:كارفرما موظف است مواد محترقه مورد نیاز كارخانه را در تانك‌ها و مخازنی كه مقاوم در مقابل آتش باشند نگهداری نماید و این مخازن و تانك‌ها باید از محل كار مجزا و فاصله كافی داشته باشند.
ماده 23:در نقاطی كه مواد منفجره و یا مواد سریع الاحتراق یا سریع الاشتعال وجود دارد استعمال دخانیات و روشن كردن و حمل كبریت - فندك و امثال آنها باید ممنوع گردد.
ماده 24:در موارد زیر تعبیه و نصب برق‌گیر الزامی است:
الف- ساختمان‌هایی كه در آن مواد قابل احتراق و یا انفجار تولید و یا ذخیره و انبار می‌شود.
ب- تانك‌ها و مخازنی كه بنزینونفتوروغن و یا موادقابلاشتعالدیگر درآنها نگهداری می‌شود.
ج - كوره‌های مرتفع و دوكش‌های بلند.
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
